Storm..
Storm raast over mijn gedachten
Regen spettert in mijn hoofd
Donkere wolken pakken samen
Wie had mij de zon beloofd?
Wie zegt mij dat het voorbij gaat?
Wie voorspelt een blauwe lucht?
Drijft de bui weer spoedig over?
Is het slechts de wind die zucht:
Maak je over mij geen zorgen
Morgen is de hemel blauw
Als de storm straks weer gaat liggen
Keert de rust terug, ook voor jou
Tanja Helderman
De dag start en de eerste sneeuwvlokken zijn inmiddels gevallen.
De leerlingen reageren allemaal op een eigen manier. De één is razend enthousiast, terwijl de ander het liefst nog geen teen buiten de deur zet.
De ochtend verloopt rustig en iedereen is productief.
Tegen de middag neemt bij vrijwel iedereen de concentratie af en lijkt de lesstof niet meer opgeslagen te worden.
Het moment om de aanpak te veranderen. Op een meer interactieve en activerende manier wordt opnieuw een poging gewaagd om het lesdoel te behalen.
Onrust
In groepjes van drie leerlingen wordt er gestart, maar in een fractie van een seconde verandert de sfeer.
Onrust, onvrede en onbegrip ontstaat.
Leerlingen worden boos op elkaar, omdat er (vanuit eigen problematiek) niet naar elkaar geluisterd wordt. Stemmen worden verheven.
En daar is het moment waarop een leerling opstaat, haar handen op de tafel legt en lichtelijk in paniek vraagt: ‘Juf, mag ik een time-out?’
De hele klas kijkt verschrikt op, want dit is voor deze (vrij timide) leerling niet vanzelfsprekend.
Ander doel behaald
Na enige tijd zijn de gemoederen gesust en blijkt het leerdoel niet geheel behaald te zijn. Is dit een ramp? Nee.
Ik stel de leerlingen de volgende vraag ‘Kan iemand benoemen wat aan deze ervaring positief gebleken is?’
Als reactie krijg ik ‘Nee, want ik ben nog steeds boos’ of ‘Hoe kun je zo’n domme vraag stellen?'
Ik help ze op weg: ‘Dus niemand heeft in de gaten dat het vragen voor een time-out van deze leerling een enorme stap voor haar geweest is? Dat daarvoor veiligheid en vertrouwen aanwezig moet zijn?
Dat samenwerken een doel wordt waar de aankomende periode klassikaal aan gewerkt wordt? Zodat er meer begrip voor elkaar (en elkaars problematiek) komt, waardoor er bij jullie allemaal meer rust ontstaat? Daar hoort ook jullie nadenken, jezelf bewust worden en je eigen aandeel in dit geheel bij.
Oftewel dat jullie enorm trots mogen zijn op jezelf, omdat blijkt dat er voldoende veiligheid is om dit zowel individueel als klassikaal te bespreken.'
Na deze vragen te hebben neergelegd bij de leerlingen zag ik blikken van herkenning in hun ogen en ontstond er rust.
Rust
Na het avondeten is het ook tijd om de rust in mijn eigen hoofd terug te vinden, dus wordt de wandeling ingezet. Vooraf word ik uiteraard al gewaarschuwd vanuit meerdere kanten: ‘Lara, kijk je uit?’, ‘Als je opnieuw valt, dan beloof ik je dat je kniebeschermers krijgt’.
En opeens is daar het moment en lig ik opnieuw op de grond. Een kapotte panty en twee bloedende knieën.
Gelukkig heb ik vanmiddag nieuwe pleisters gekocht en kunnen de leerlingen morgen weer met plezier luisteren naar het zoveelste verhaal over de meest onhandige valpartij van hun leerkracht.
Ook word ik mezelf bewust van het feit dat vanaf morgen het begin is van avondwandelingen inclusief kniebeschermers, maar wel met een gevoel van opluchting en een grote glimlach op mijn gezicht.
Met de volgende storm, na Isha, op komst.
Lara Strang,
leerkracht vso De Buitenhof